Poeci z UTW

Smak życia

 

Zaprzyjaźnił się ze mną czas,

idzie za mną krok w krok

On nie liczy mi lat…

 

Jesienią orzechy do rąk mi dał,

zieloną kuleczkę, miniaturę świata.

Zdjęłam łupinę.

Ręce mam brązowe i pachnące jak dziecko.

 

Rozbiję jeszcze twardą skorupę…

Ciągle jestem ciekawa.

Co jest w środku…

I jak smakuje życie.

 

(aut. Maria Szydlik)

 

***

 

Półwiecze  56

 

                                         Ucichły wystrzały.

                                        Ołów w piersiach

                                        Na dnie spoczął.

                                        Chleb wolności

                                        Zakleił usta

                                        Złowrogie krzyki

                                        Przejmujące

                                        Do szpiku kości

                                        Jęki śmierci.

                                        Ludzkie cienie

                                        Opadły

                                        Z dachów złudzeń

                                        Bo ziemia im bliższa

                                        Od nienawiści

                                        Mrocznych obłoków.

                                        Opadły

                                        Mierzone

                                        W zbrodniczą twarz pięści

                                        Odbarwiono kanały

                                        Jęczące czerwienią

                                        Powiędły wieńce,

                                        A żar niezmiennie

                                        Podsyca ogień nadziei.

                                        Czołgi

                                        Przetopiono w Martenach

                                        Na działa, karabiny

                                        Na pancerze sumień

                                        Kolejnych łotrów!

                                        Tylko odcięta

                                        Ostrzem pogardy

                                        Zdrady, cynizmu

Grożąca ręka

Na szczęście odrosła

Choć drży i boli

I pięści nie ściska.

Nad murami

Poznańskiego bohaterstwa

Sercami w bólach

Pamięcią, myślą

Oparami

Męczeństwa, żalu

Męstwa, godności

Unoszą się mgły

Nasycone

Żałobną pieśnią.

W dumnych krzyżach

Z rozwartymi skrzydłami

Na ćwierćwiecze

Z ziemi wyrosłych,

Na półwiecze unoszonych

Modłami dziękczynienia

Tli się

Wieczny płomień

Wieczny żar wolności.

 

(aut. Adam Szymański)

                                                               

 

 

 

Polityka Prywatności